سوم شعبان و ولادت آن بزرگوار (حضرت سيدالشهداء) است. اهل ايمان به چنين ولادتي خوشحال و مسرور مي شوند، چون مي دانيم كه - گذشته از هر امر ديگر - پيغمبر اكرم با اين ولادت فوق العاده خوشحال و مسرور شد، شيعتنا منا خلقوا من فاضل طينتنا يحزنون لحزننا و يفرحون لفرجنا. خلاصه اش اين است كه شيعيان ما در حزن ما محزون و در سرور ما خوشحال و مسرور هستند. بنابراين روزي است كه اميرالمؤمنين علي عليه السلام و صديقه طاهره عليهاالسلام همه در مثل چنين روزي خوشحال و مسرورند. ما شيعيان ادعاي تشيع مي كنيم، در اين اعياد بيش از اينها (بايد اظهار سرور كنيم) اگر چه شيعيان در ولادت حضرت سيدالشهداء به نسبت اعياد ديگر - نه به نسبت شايستگي وقت و زمان - بيشتر اظهار سرور و شادماني مي كنند؛ ولي بيش از اينها لازم است كه علائم و آثار و نشانه هاي اين شادماني در چهره همه ما پيدا باشد و در زندگي ما اين علائم و نشانه ها ظاهر و بارز باشد. [1] .