شهادت هايي در دنيا هست كه به دنبال خودش روشنايي و صفا براي اجتماع مي آورد. شما در حالت فرد امتحان كرده و ديده ايد كه بعضي از اعمال است كه قلب انسان را مكدر مي كند، ولي بعضي ديگر از اعمال است كه قلب انسان را روشن مي كند، صفا و جلا مي دهد. اين حالت عينا در اجتماع هم هست. بعضي از پديده هاي اجتماعي، روح اجتماع را تاريك و كدر مي كند، ترس و رعب در اجتماع به وجود مي آورد، به اجتماع حالت بردگي و اسارت مي دهد، ولي يك سلسله پديده هاي اجتماعي است كه به اجتماع صفا مي دهد، نورانيت مي دهد، ترس اجتماع را مي ريزد، احساس ‍ بزرگي و اسارت را از او مي گيرد، جرأت و شهامت به او مي دهد.

بعد از شهادت امام حسين، يك چنين حالتي به وجود مي آمد، يك رونقي در اسلام پيدا شد. اين اثر در اجتماع از آن جهت بود كه امام حسين عليه السلام با حركات قهرمانانه خود روح مردم مسلمان را زنده كرد، احساسات را زنده كرد، احساسات بردگي و اسارتي را كه از اواخر زمان عثمان و تمام دوره معاويه بر روح جامعه اسلامي حكمفرما بود، تضعيف كرد و ترس را ريخت، احساس عبوديت را زايل كرد و به عبارت ديگر به اجتماع اسلامي شخصيت داد. او بر روي نقطه اي در اجتماع انگشت گذاشت كه بعدا اجتماع در خودش احساس شخصيت كرد. مسئله احساس شخصيت، مسئله بسيار مهمي است. از اين سرمايه بالاتر براي اجتماع وجود ندارد كه در خودش احساس شخصيت بكند. [1] .