ما اگر مبارزه حسين بن علي عليه السلام را با لشكريان يزيد و ابن زياد از جنبه نظامي، يعني از نظر ظاهري و صوري در نظر بگيريم، امام حسين شكست خورد و آنها پيروز شدند. اما اگر ماهيت قضيه را در نظر بگيريم، فكري و اعتقادي است، يعني حكومت يزيد سمبل جرياني بود كه مي خواست فكر اسلامي را از بين ببرد و امام حسين براي احياء فكر اسلام جنگيد، در اين صورت بايد ببينيم آيا امام حسين به مقصودش رسيد يا نرسيد؟

آيا توانست يك فكر را در دنيا زنده كند يا نتوانست؟ مي بينيم كه توانست. هزار و سيصد سال است كه اين نهضت هر سال يك پيروزي جديد به دست مي آورد، يعني هر سال عاشورا، عاشورا است و معني كل يوم عاشورا اين است كه هر روز به نام امام حسين با ظلم و باطلي مبارزه مي شود و حق و عدالتي احياء مي شود، اين پيروزي است و پيروزي بالاتر از اين چيست؟ يزيدها و ابن يزيدها مي روند، ولي حسين ها و عباس ها و زينب ها باقي مي مانند. البته به عنوان يا ايده نه به عنوان يك شخص، بلكه به عنوان يك صاحب اختيار و حاكم بر جامعه خويش. آري! آنها مي ميرند، اما اينها زنده و جاويد باقي مي مانند. [1] .