علت اينكه كوفيان در عين علاقه به حسين عليه السلام مي جنگيدند، يكي رعب و ترس بود كه از زمان زياد و معاويه ترسيده بودند و خود عبيدالله هم با كشتن ميثم و رشيد و مسلم و هاني آنها را مرعوب كرده بود، و به عبارت ديگر مردم از زن و مرد مستسبع و اراده باخته شده بودند: نمي توانستند مطابق عقل خودشان تصميم بگيرند. در ايام كربلا هم يك جندي را كه كندي مي كرد گردن زد، ديگران كار خود را فهميدند. ديگري حرص و طمع به مال و جاه دنيا بود، مثل خود عمر سعد كه او گرفتار عذاب وجدان بود و مي گفت: فو الله ما ادري و اني لحائر افكر في امري. . . عبيدالله زياد به محض ورود به كوفه عرفا را خواست و گفت: اگر مخالفي در يكي از عرافه ها موجود باشد او را از عطا اسقاط مي كنم.

عامرين مجمع عبيدي (يا مجمع بن عامر) گفت: اما رؤساؤهم فقد اعظمت رشوتهم و ملئب غرائزهم [1] .