بعد از ده سال از وفات پيغمبر، معاويه كه هميشه دوش به دوش و پا به پاي پدرش با اسلام مي جنگيد، والي شام و سوريه شد و سي سال بعد از وفات پيغمبر خليفه و اميرالمؤمنين شد! و پنجاه سال بعد از وفات پيغمبر پسرش ‍ يزيد خليفه شد و با آن وضع فجيع فرزند پيغمبر را كشت و دست مسلماناني كه شهادتين مي گفتند و نماز مي خواندند و حج مي كردند و به آيين اسلام ازدواج مي كردند و به آيين اسلام مرده هاي خود را دفن مي كردند. نه اين مردم منكر اسلام شده بودند و اگر منكر اسلام شده بودند معمايي در كار نبود و نه انكار حرمت امام حسين را داشتند و معتقد بودند كه امام حسين نعوذ بالله از اسلام خارج شده، بلكه عقيده آنها به طور قطع بر تفصيل امام حسين بر يزيد بود. حالا چگونه شد كه اولا حزب ابو سفيان زمام حكومت را در دست گرفتند و ثانيا مردم مسلمان و بلكه شيعه، قاتل امام حسين عليه السلام شدند، در عين اينكه او را مستحق قتل نمي دانستند؛ بلكه احترام خون او از خون هر كسي در نظر آنها بيشتر بود. [1] .