بازگشت

اعلان فرمان جنگ


آخرين نامه ابن سعد كه براي عبيد الله زياد آمد، عده اي دور و بر مجلس ‍ نشسته بودند. عبيدالله اندكي به فكر فرو رفت، گفت: شايد بشود اين قضيه را با مسالمت حل كرد. ولي آن بادنجان دور قاب چين ها، كاسه هاي داغ تر از آش كه هميشه هستند، مانع شدند. يكي از آنها شمر ذي الجوشن بود. از جا بلند شد و گفت: امير بسيار داري اشتباه مي كني. امروز حسين در چنگال تو گرفتار است، اگر از اين غائله نجات پيدا كند ديگر بر او دست نخواهي يافت. مگر نمي داني شيعيان پدرش در اين كشور اسلامي كم نيستند، زيادند منحصر به مردم كوفه نيستند. از كجا كه شيعيان، از اطراف و اكناف جمع نشوند؟ و اگر جمع شدند تو از عهده حسين بر نمي آيي.

نوشته اند: مثل آدمي كه خواب باشد، يك دفعه بيدار شد، گفت: راست گفتي، بعد اين شعر را خواند:



الان قد علقت مخالبنا به

يرجو النجاه و لات حين مناص



و متقابلا بر عمر سعد خشم گرفت. و گفت: او چه نزديك بود ما را اغفال كند. فورا نامه اي به عمر سعد نوشت كه: ما تو را نفرستاده بوديم بروي آنجا نصايح پدرانه براي ما بنويسي. تو مأموري، سربازي، بايد انضباط داشته باشي، هر چه من به تو فرمان مي دهم، بايد بي چون و چرا اجرا كني. اگر نمي خواهي برو كنار، ما كس ديگري را مأمور اين كار خواهيم كرد.

نامه را داد به شمر بن ذي الجوشن، گفت: اين را به دستش بده! ضمنا نامه فرمان محرمانه اي نوشت و داد به دست شمر، گفت: اگر عمر بن سعد از جنگيدن با حسين امتناع كرد، به موجب اين فرمان و ابلاغ گردنش را مي زني، سرش را براي من مي فرستي و امارت لشكر با خودت باشد.