خروج امام از مدينه به مكه و اقامت در مكه در ماه هاي شعبان تا ذي الحجه كه ايام عمره و سپس حج است، به نظر نمي رسد كه به خاطر اين بوده كه دشمن احترام حرم امن الهي را حفظ مي كرد، بلكه به سه علت ديگر بوده است: يكي اينكه نفس مهاجرت ارزش تبليغاتي داشت و تكان دهنده بود و نداي امام را بهتر مي رساند و اين خود اولين ژست مخالفت و امتناع بود. دوم اينكه در مكه تماس بيشتري با افراد نواحي مختلف ممكن بود. سوم اينكه مكه را انتخاب كردن علامت امنيت نداشتن بود، گو آنكه در آنجا هم امام امنيت نداشت. [1] .