اين زن بزرگوار (ام البنين) كه تا آن وقت زنده بود، ولي در كربلا نبود، شهادت چهار پسر رشيد خود را درك كرد و در سوگ آنها نشست. در مدينه برايش خبر آمد كه چهار پسر تو در خدمت حسين بن علي عليه السلام شهيد شدند. براي اين پسرها ندبه و گريه مي كرد. گاهي سر راه عراق و گاهي در بقيع مي نشست و ندبه هاي جانسوزي مي كرد. زنها هم دور او جمع مي شدند.

مروان حكم كه حاكم مدينه بود، با آن همه دشمني و قساوت، گاهي به آنجا مي آمد و مي ايستاد و مي گريست. از جمله ندبه هايش اين است:

اي زنان! من از شما يك تقاضا دارم و آن اين است كه بعد از اين مرا با لقب ام البنين نخوانيد. چون ام البنين يعني مادر پسران، مادر شير پسران، ديگر مرا به اين اسم نخوانيد. شما وقتي مرا به اين اسم مي خوانيد، به ياد فرزندان شجاعم مي افتم و دلم آتش مي گيرد. زماني من ام البنين بودم، ولي اكنون ام البنين و مادر پسران نيستم.