خطبه زينب عليه السلام مجموعا چند قسمت است:

الف - ملامت: يا اهل الكوفه! يا اهل الختل و الغدر و الخدل! الا فلا رقاءت العبره و لا هذاءب الزفره، انما مثلكم. . . هل فيكم الا الصلف العجب. . . ؟

ب - آگاه ساختن آنها به اشتباهاتشان: فاتكوا فانكم احرياء بالبكاء، فقد ابليتم بعارها و منيتم بشنارها، و لن ترحضوها ابدا، و اني ترحضون قتل سليل خاتم النبوه و معدن الرساله و سير الشباب اهل الجنه و ملاذ حربكم و معاذ حزبكم و مقر سلمكم و آسي كلمكم و معزع نازلئكم والمرجع اليه عند مقاتلتكم و مدره حججكم و منار محجتكم؛ پس بگرييد كه سزاوار گريه ايد. راستي به عار اين كار گرفتار آمديد و به ننگ آن مبتلا گشتيد و هرگز اين ننگ را نتوانيد شست. و كجا مي توانيد ننگ كشتن زاده ختم نبوت و معدن رسالت، و سرور جوانان بهشتي و پشتيبان جنگتان و جايگاه سلامتي خود و طبيب زخم هايتان و پناه مشكلاتتان و بيانگر حجتتان و مشتعل گاه راهتان را بشوييد!.

ج - تحريك عواطف كه با پيغمبر چه كرديد: ويلكم! اتدرون اي كبد لرسول الله فريتم، و اي عهد نكثتم، و اي كريمه له ابروزتم، و اي حرمه له هتكتم، و اي دم له سفكتم.

واي بر شما! مي دانيد چه جگري از رسول خدا صلي الله عليه و آله بريديد؟ و چه پيماني شكستيد؟ و چه دختراني از او در معرض ديد آورديد؟ و چه حرمتي از او دريديد؟ و چه خوني از او ريختيد؟

عظمت فوق العاده اين كار: لقد جئتم شيئا ادا تكاد السموات يتفطرن منه؛ راستي كه كار ناپسندي كرديد كه نزديك است آسمانها از شدت آن بشكافد.

د- انتقام الهي: فلا يستخفنكم المهل فانه عزو جل لا يحفزه البداد و لا يخشي عليه فوت النار، كلا ان ربك لنا و لهم لباامرصاد؛ پس اين مهلت الهي شما را سبكسار نسازد كه عجله و شتاب، خدا را به شتاب نيندازد و بيم از دست رفتن انتقام بر خدا نرود، هرگز، كه خداوند در كمين ما و آنها نشسته است. [1] .