مردم كوفه مي دانستند كه حق با حسين بن علي عليه السلام است و اين معني را اعتراف هم كرده بودند، ولي در حمايت از حق و دفاع از آن كوتاهي كردند. ثبات قدم نشان نداند و استقامت نورزيدند. در حقيقت، حمايت نكردن از حق، جحود عملي آن است.

حضرت زينب عليه السلام در خطبه معروف خويش براي كوفيان، آنها را به كوتاهي در حمايت از حق و به ظلم و جنايت بر آن نكوهش مي كند، فرمود:

يا اهل الكوفه! با اهل الختل و الغدر و الخدل! اتبكون؟ الا فلا رقات العبره و لا هدات الزفره انما مثبكم التي نقضت غزلها من يعد قوه انكاثا؛

اي اهل كوفه! اي دغلبازان فريبكار بي وفا! آيا گريه مي كنيد؟ پس اشك شما نخشكد و ناله تان خاموش نگردد، مثل شما همچون آن زن احمق است كه پنبه هايي را مي رشت و نخ مي ساخت، دوباره آنچه را كه رشته بود پنبه مي كرد و آنچه را كه بافته بود باز مي كرد. [1] .