يكي از شرايط پيام رسان كه در بحث كلي كه راجع به تبليغ مي كرديم، آنرا يكي از شرايط چهارگانه موفقيت يك پيام شمرديم. گفتيم كه يك پيام براي اينكه موفق باشد چند شرط لازم دارد: اولين شرط، قدرت محتوي و به تعبير قرآن حقانيت آن پيام است. دوم، به كار بستن متد و روش و اسلوب صحيح پيام رساني است. سوم استفاده كردن از وسائل و امكانات طبيعي و صنعتي هر دو ولي به صورت مشروع و با پرهيز از افراط و تفريط. افراط به معني استفاده كردن از وسايل نامشروع كه قهرا نتيجه معكوس مي دهد، و تفريط به معني جمود ورزيدن در استفاده از وسائل مشروع كه آن هم باعث ضعف نيروي تبليغي مي شود چهارم كه باقي ماند، لياقت و شخصيت شخص پيام رسان است. همچنين در مسئله عنصر تبليغ در نهضت حسيني كه توأم بود با بحث تبليغ، قسمتهايي از تأثير تبليغي اهل بيت عليه السلام در مدت اسارتشان از كربلا تا كوفه و از كوفه تا شام و در كوفه و شام و بعد در دوره به اصطلاح آزاديشان كه شكل اسير نداشتند و از شام به مدينه فرستاده شدند باقي ماند و لازم بود در اين باب بحث كنيم. اين دو قسمت باقيمانده قهرا به يكديگر مربوطند. [1] .