در آن لحظات آخر كه ضربات زيادي بر بدن مقدس ابا عبدالله وارد شده بود كه ديگر روي زمين افتاده بود و بر روي زانوهايش حركت مي كرد و بعد از مقداري حركت مي افتاد و دوباره بر مي خاست، ضربتي به گلوي ايشان اصابت مي كند. نوشته اند: باز دست مباركش را پر از خون كرد و به سر و صورتش ماليد و مي گفت: من مي خواهم به ملاقات پروردگار خود بروم. اينها صحنه هاي تكان دهنده صحراي كربلاست، قضايايي است كه پيام امام حسين را براي هميشه در دنيا جاويد و ثابت و باقي ماندن مي كند. [1] .