بعضي خيال كرده اند امام زين العابدين چون در مدتي كه حضرت بعد از پدر بزرگوارشان حيات داشتند قيام به سيف نكردند، پس گذاشتند قضايا خاموش شود. ابدا چنين نيست، از هر بهانه اي استفاده مي كرد كه اثر قيام پدر بزرگوارش را زنده نگه دارد آن گريه ها كه گريه مي كرد و ياد آوري مي نمود براي چه بود؟ آيا تنها يك حالتي بود مثل حالت آدمي كه فقط دلش مي سوزد و بي هدف گريه مي كند؟! يا مي خواست اين حادثه را زنده نگه دارد و مردم يادشان نرود كه چرا امام حسين قيام كرد و چه كساني او را كشتند؟

اين بود كه گاهي امام گريه مي كرد، گريه هاي زيادي. روزي يكي از خدمتگزارانش عرض كرد: آقا! آيا وقت آن نرسيده است كه شما از گريه بازايستد؟ (فهميد كه امام براي عزيزانش مي گريد).

فرمود: چه مي گويي؟! يعقوب يك يوسف بيشتر نداشت. قرآن عواطف او را آن طور تشريح مي كند: و ابيضت عيناه من الحزن [1] من در جلوي چشم خودم هجده يوسف را ديدم كه يكي پس از ديگري بر زمين افتادند! [2] .