وقتي انسان حسين را با اين صفات و خصايل مي شناسد، مي بيند حق است و سزاوار است كه نام او تا ابد زنده بماند، چون حسين مال خود نبود، خودش ‍ را فداي انسان كرد، فداي اجتماع انساني كرد، فداي توحيد كرد، فداي عدالت كرد، فداي انسانيت كرد. از اين جهت افراد بشر همه او را دوست مي دارند. وقتي انسان، ديگري را مي بيند كه در او هيچ چيزي از خود فردي وجود ندارد و هر چه هست شرافت و انسانيت است، او را با خودش متحد و يكي مي بيند.