مي دانيم كه امام حسين نهضتي كرده است كه شرايط سه گانه عظمت را دارا بوده است:

الف - مقدس بودن هدف و شخصي نبودن آن، به خاطر انسانيت بودن آن توأم يا فداكاري و گذشت از منافع فردي بوده است به همين دليل بشريت اينگونه افراد را كه مرز ميان خود و ديگران را شكسته اند از خود مي داند و خود را از آنها مي داند، او را فداي امت و مصالح امت مي بيند.

ب - اينكه توأم بوده با يك بصيرت قوي و نافذ، و آنچه ديگران در ظاهر نمي ديدند، او در خشت خام مي ديده است. به عبارت ديگر از محيط خودش پيش بود.

ج - اينكه نوري بوده كه در ميان يك ظلمت كامل درخشيده است. [1] .