از جمله خصوصيات امام حسين اين است كه در مورد فرد فرد اصحابش ‍ اجازه نمي دهد كه قيام او حالت انفجاري داشته باشد. چرا امام حسين در هر فرصتي مي خواهد اصحابش را به بهانه اي مرخص بكند؟ هي به آنها مي گويد: آگاه باشيد كه اينجا آب و ناني نيست! قضيه خطر دارد. حتي در شب عاشورا با زبان خاصي با آنها صحبت مي كند: [1]

من اصحابي از اصحاب خودم بهتر و اهل بيتي از اهل بيت خودم فاضل تر سراغ ندارم. از همه شما تشكر مي كنم، از همه تان ممنونم. اينها جز با من با كسي از شما كاري ندارند. شما اگر بخواهيد برويد و آنها بدانند كه شما خودتان را از اين معركه خارج مي كنيد، به احدي از شما كاري ندارند. اهل بيت من در اين صحرا كسي را نمي شناسند، منطقه را بلد نيستند، هر فردي از شما با يكي از اهل بيت من خارج شود و برود، من اينجا خودم هستم تنها. [2] .

چرا؟ رهبري كه مي خواهد از ناراحتي و نارضايتي مردم استفاده كند كه چنين حرفي نمي زند. همه اش از تكليف شرعي مي گويد. البته تكليف شرعي هم بود و امام حسين از گفتن آن نيز غفلت نكرد، اما مي خواست آن تكليف شرعي را در نهايت آزادي و آگاهي انجام بدهند. خواست به آنها بگويد: دشمن، شما را محصور نكرده، از ناحيه دشمن اجبار نداريد. اگر از تاريكي شب استفاده كنيد و برويد، كسي مزاحمتان نمي شود. دوست هم شما را مجبور نمي كند. من بيعت خودم را از شما برداشتم. اگر فكر مي كنيد كه مسأله بيعت براي شما تعهد و اجبار به وجود آورده است، بيعت را هم برداشتم. يعني فقط انتخاب و آزادي. بايد در نهايت آگاهي و آزادي و بدون اينكه كوچكترين احساس اجباري از ناحيه دشمن يا دوست بكنيد، مرا انتخاب كنيد. [3] .