شهادت امام حسين در سال 61 هجري است و وفات امام صادق در سال 148، يعني وفات هاي اين دو امام هشتاد و منظور نشود!!! هفت سال با يكديگر تفاوت دارد. بنابر اين بايد گفت: عصرهاي اين دو امام در همين حدود هشتاد و هفت سال با همديگر فرق دارد. در اين مدت اوضاع دنياي اسلامي فوق العاده دگرگون شد. در زمان امام حسين يك مسأله بيشتر براي دنياي اسلام وجود نداشت كه همان مسأله حكومت و خلافت بود، همه عوامل را همان حكومت و دستگاه خلافت تشكيل مي داد، خلافت به معني همه چيز بود و همه چيز به معني خلافت؛ يعني آن جامعه بسيط اسلامي كه به وجود آمده بود به همان حالت بساطت خودش باقي بود، بحث در اين بود كه آن كسي كه زعيم امر است كي باشد؟ و به همين جهت دستگاه خلافت نيز بر جميع شؤون حكومت نفوذ كامل داشت. معاويه يك بساط ديكتاتوري عجيب و فوق نفس كشيدن به كسي نمي داد. اگر مردم مي خواستند چيزي را براي يكديگر نقل كنند، بر خلاف سياست حكومت بود، امكان نداشت، و نوشته اند كه اگر كسي مي خواست حديثي را براي ديگري نقل كند كه آن حديث در فضيلت علي عليه السلام بود، تا صد در صد مؤمن و مطمئن نمي شد كه او موضوع را فاش نمي كند، نمي گفت، مي رفتند در صندوقخانه ها و آن را بازگو مي كردند وضع عجيبي بود. در همه نماز جمعه ها اميرالمؤمنين را لعن مي كردند، در حضور امام حسن و امام حسين، اميرالمؤمنين را بالاي منبر در مسجد پيغمبر لعن مي كردند، و لهذا ما مي بينيم كه تاريخ امام حسين نمي دهد، هيچ كس يك خبري، يك حديثي، يك جمله اي، يك مكالمه اي، يك خطبه اي، يك خطابه اي، يك ملاقاتي را نقل نمي كند. اينها را در يك انزواي عجيبي قرار داده بودند كه اصلا كسي تماس هم نمي توانست با آنها بگيرد. امام حسين با آن وضع اگر پنجاه سال ديگر هم عمر مي كرد باز همين طور بود يعني سه جمله هم از او نقل نمي شد، زمينه هر گونه فعاليت گرفته شده بود. [1] .