شعارهاي ابا عبدالله، شعارهاي احياي اسلام است؛ اين است كه: چرا بيت المال مسلمين را يك عده به خودشان اختصاص داده اند؟ چرا حلال خدا را حرام، و حرام خدا را حلال مي كنند؟ چرا مردم را دو دسته كرده اند، مردمي كه فقير فقير و دردمند، و مردمي كه از پرخوري نمي توانند از جايشان بلند شوند؟

در بين راه در حضور هزار نفر لشكريان حر، آن خطبه معروف را خواند كه طي آن، حديث - پيغمبر - را روايت كرد، گفت: پيغمبر چنين فرموده است: اگر زماني پيش بيايد كه اوضاع چنين بشود، بيت المال چنان بشود، حلال خدا حرام و حرام خدا حلال بشود؛ اگر مسلمان آگاه اينها را بداند و سكوت كند، حق است بر خدا كه چنين مسلماني را به همانجا ببرد كه آن ستمكاران را مي برد، بنابر اين، من احساس وظيفه مي كنم، الا و اني احق من غير؛ در چنين شرايطي من از همه سزاوارترم.

پس اين است مكتب عاشورا و محتواي شعارهاي عاشورا. شعارهاي ما در مجالس، در تكيه ها، و در دسته ها بايد محيي باشد، نه مخدر؛ بايد زنده كننده باشد نه بي حس كننده، اگر بي حس كننده باشد، نه تنها اجر و پاداشي نخواهيم داشت، بلكه ما را از حسين عليه السلام دور مي كند.