اصحاب حسين عليه السلام بر بدريون پيغمبر صلي الله عليه و آله و صفينيون علي عليه السلام ترجيح داشتند، همانطور كه اصحاب عمر سعد هم بر بدريون ابو سفيان و صفينيون معاويه در شقاوت مزيت داشتند، چون اينها مثل بدريون ابو سفيان طبق عقيده و عادت جنگ نمي كردند و مانند صفينيون معاويه هم مسئله اي مثل قتل عثمان اسباب اشتباهشان نشده بود. اينها در حالي جنايت مي كردند كه نداي دل و فرياد وجدانشان بر خلاف بود. قلوبهم معك و سيوفهم عليك. اينها گريه مي كردند و فرمان قتل مي دادند، اشك مي ريختند و گوشواره از گوش فرزندان حسين عليه السلام مي كشيدند، مي لرزيدند و آهنگ بريدن سر حسين داشتند. [1] .