در ايام كربلا و آن ابتلاء عجيب چند چيز بود كه موجب ازدياد مصيبتهاي ابا عبدالله مي باشد از همه بالاتر بعضي دنائتها و سخنان ناروا و بي ادبي ها و وحشي گري هايي بود كه از كوفيان مي ديد. ولي دو چيز بود كه چشم ابا عبدالله را روشن و دلش را خرم مي داشت. آن دو اصحاب و اهل بيتش ‍ بودند. وفاداري ها و جان نثاري ها و بي مضايقه خدمت كردن ها و به عبارت ديگر صفاها و وفاها و همگامي ها و هماهنگي نشان دادنهاي آنها دل حضرت را شاد و خرم مي داشت. (براي مرد عقده و ايمان و مسلك، مايه خوشدلي بالاتر از ديدن همگان و هماهنگ يافت نمي شود) و مكرر در مواقعي از ته دل به آنها دعا كرد. علاوه همان شهادت به اينكه: اني لا اعلم اصحابا ابر و لا اهل بيت اوصل و لا اوفي من اصحابي حاكي از كمال اعتماد ابا عبدالله و دلخوشي اش به آنها است. [1] .