مردي از اصحاب ابا عبدالله به نام عابس بن ابي شبيب شاكري، كه خيلي شجاع بود و آن حماسه حسيني هم در روحش بود، آمد وسط ميدان ايستاد، هماورد طلبيد. [1] . كسي جرأت نكرد بيايد، اين مرد ناراحت و عصباني شد و برگشت، خود را از سر برداشت، زره را از بدن بيرون آورد چكمه را از پا بيرون آورد و لخت به ميدان آمد و گفت: حالا بيائيد با عابس ‍ بجنگيد. باز هم جرأت نكردند. بعد دست به يك عمل ناجوانمردانه زدند، سنگ و كلوخ و شمشير شكسته ها را به سوي اين مرد بزرگ پرتاب كردند و به اين وسيله او را شهيد نمودند [2] جوشن زبر گرفت كه ما هم نه ماهيم. [3] .

اصحاب ابا عبدالله در روز عاشورا خيلي مردانگي نشان دادند، خيلي صفا و وفا، نشان دادند، هم زنان و هم مردان آنها، واقعا تابلوهايي در تاريخ بشريت ساختند كه بي نظير است. اگر اين تابلوها در تاريخ فرنگي ها مي بود. آن وقت مي ديديد از آنها چه مي ساختند.