اگر در روز عاشورا يكي از صحابه امام حسين حتي بچه اي ضعف نشان مي داد و به لشكر دشمن كه قوي تر و نيرومندتر بود ملحق مي شد و خودش ‍ را به اصطلاح از خطر نجات مي داد و در پناه آنها مي رفت، براي امام حسين عليه السلام و براي مكتب حسيني نقص بود. امام بر عكس، از دشمن به سوي خود آوردند. دشمني را كه در مأمن و امنيت بود به سوي خود آوردند و در معرض و كانون خطر قرار دادند. يعني خودشان آمدند. امام از كانون خطر اينها، يك نفر هم به آن مأمن نرفت. اگر حسن بن علي قبلا آن غربالها و اعلام خطرها را نكرده بود، از اين حادثه ها خيلي پيش مي آمد. يك وقت مي ديدي نيمي از جمعيت رفتند و بعد هم العياذ بالله، عليه حسين بن علي عليه السلام تبليغ مي كردند چون آن كسي كه مي رود، نمي گويد من ضعيف الايمانم، من مي ترسيدم؛ بلكه براي خود توجيهي درست مي كند، دروغي مي سازد و ادعا مي كند كه ما اگر تشخيص مي داديم راه حق همين است، رضاي خدا در اين است، اين كار را مي كرديم؛ خير، ما تشخيص داديم كه حق با اين طرف است. قهرا براي خود منطق هم مي سازد. ولي چنين چيزي نشد.