وقتي كه انسان كلمات و خطابات ابا عبدالله عليه السلام را به خاندان محترمش مي بيند كه با چه ايمان و اطميناني به آنها اطمينان مي دهد غرق در حيرت مي شود. يا رب! چه روحيه و چه ايمان و چه اطمينان است و اين تضمين را از كجا گرفته بود؟! در كتب نوشته اند: ثم ودع ثانيا اهل بيته؛ براي بار دوم با اهل بيت خود وداع كرد، به آنها گفت: استعدوا للبلاء واعلموا ان الله حافظكم و حاميكم؛ مهيا و آماده تحمل سختي ها باشيد و بدانيد خداوند شما را حفظ و حمايت خواهد مي كند. و سينجيكم من شر الاعداء و يجعل عاقبه امركم الي خير؛ شما را نجات خواهد داد و سرانجام كار شما را نيك خواهد كرد. و يعذب اعاديكم بانواع البلاء، و يعوضكم الله عن هذه البليه بانواع النعم والكرمه؛ دشمنان شما به به اقسام عذابها گرفتار خواهد كرد و به شما عوض ‍ اين شدائد و بلايا انواعي از نعمتها و كرامتها خواهد داد. فلا تشكوا و لا تقولوا بالسنتكم ما ينقص من قدركم؛ [1] مبادا شكايت كنيد و مبادا جمله اي بر زبان بياوريد كه از قدر و قيمت شما بكاهد.

اطميناني كه حسين عليه السلام به پيروزي نهايي داشت و به خاندانش ‍ تلقين مي كرد، از همان آيه قرآن سرچشمه مي گيرد كه مي فرمايد: و من يتق الله يجعل له مخرجا اين تضمين را از قرآن گرفته بود. از اين نوع اطمينان و ايماني است كه يوسف صديق داشت كه هنگامي كه به نتيجه تقواي خود رسيد با خوشحالي و رضايت مي گفت: انه من يتق و يصير فان الله لا يضيع اجر المحسنين ولي امام حسين عليه السلام قبل از آنكه داستان به آخر برسد و به نتيجه برسد نتيجه را مي ديد.

كلمات شمرده حسين مثل تير بر قلب خاندانش نشست. سختي ها و اسارتها را تحمل كردند، ولي در پناه صبر و تقوا، عاقبت كارشان همانطور شد كه حسين عليه السلام به آنها وعده داده بود و خداوند در قرآن تضمين كرده بود [2]