مردي بنام ابو الصئدي، مي آيد خدمت امام حسين عليه السلام عرض ‍ مي كند: يا بن رسول الله! وقت نماز است، ما آرزو داريم آخرين نمازمان را با شما به جماعت بخوانيم.

ببينيد چه نمازي بود! نماز، آن نماز بود كه تير مثل باران مي آمد ولي حسين و اصحابش، غرق در حالت خودشان بودند، الله اكبر، بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين

يك فرنگي مي گويد: چه نماز شكوفايي خواند حسين بن علي، نمازي كه دنيا نظير آنرا سراغ ندارد، صورت مقدسش را روي خاك داغ مي گذارد و مي گويد: بسم الله و بالله و علي ملة رسول الله [1]