آل علي همانطوري كه با مخالفين خود از لحاظ مقصد و هدف فرق داشتند از نظر استخدام وسيله و سبب نيز فرق داشتن، آنها هر وسيله اي را براي رسيدن به هدف به كار نمي بردند. مثلا معاويه به مسموم كردن كه يكي از اعمال ناجوانمردانه دنياست متوسل مي شود؛ امام حسن و اشتر نخعي و سعد وقاص و حتي عبدالرحمن بن خالد بهترين دوست نصير خود را كه چشم به خلافت بعد از معاويه داشت مسموم كرد و مي گفت: ان لله جنودا من عسل!

ولي آل علي از بكار بردن اين وسايل امتناع داشتند؛ زيرا مقصدشان كه اشاعه فضيلت بود منافات داشت، بر خلاف معاويه كه مقصدي جز تكيه زدن به مسند خلافت نداشت. مسلم بن عقيل حاضر نشد ابن زياد را در خانه هاني غيله و غفله بكشد و گفت: انا اهل بيت نكره الغدر [1] و يا گفت: من به يادم (هست) حديثي از پيغمبر كه فرمود: الايمان قيد الفتك. [2] .