در روز عاشورا حسين عليه السلام حد آخر مقاومت را هم مي كند، ديگر وقتي است كه به كلي توانايي از بدنش سلب شده است. يكي از تيراندازان ستمكار، تير زهر آلودي را به كمان مي كند و به سوي ابا عبدالله مي اندازد كه در سينه ابا عبدالله مي نشيند و آقا ديگر بي اختيار روي زمين مي افتد. چه مي گويد؟ آيا در اين لحظه تن به ذلت مي دهد؟ آيا خواهش و تمنا مي كند؟ نه، بلكه بعد از گذشت اين دوره جنگيدن، رويش را به سوي همان قبله اي كه از آن هرگز منحرف نشده است مي كند و مي فرمايد: رضا بقضائك و تسليما لامرك و لا معبود سواك يا غياث المستغيثين [1] اين است حماسه الهي، اين است حماسه انساني. [2] .