حسين بن علي عليه السلام يك روح بزرگ و يك روح مقدس است. اساسا روح كه بزرگ شد، تن به زحمت مي افتد؛ و روح كه كوچك شد، تن آسايش ‍ پيدا مي كند. اين خود يك حسابي است. ابن عباس ها بيايند نهي بكنند، مگر روح حسين اجازه مي دهد، متنبي شاعر معروف عرب، شعر خوبي دارد، مي گويد:



و اذا كانت النفوس كبارا

تعبت في مرادها الاجسام



مي گويد وقتي كه روح بزرگ شد، جسم و تن چاره اي ندارد جز آنكه به دنبال روح بيايد، به زحمت بيفتد و ناراحت شود. اما روح كوچك به دنبال خواهش هاي تن مي رود، هر چه را كه تن فرمان بدهد اطاعت مي كند، روح كوچك دنبال پست و مقام مي رود، ولو با گرو گذاشتن ناموس باشد، روح كوچك تن به هر ذلت و بدبختي مي دهد براي اينكه مي خواهد در خانه اش ‍ فرش يا مبل داشته باشد، آسايش داشته باشد، خواب راحت داشته باشد. اما روح بزرگ به تن نان جو مي خوراند، بعد هم بلندش مي كند و مي گويد: شب زنده داري كن! روح بزرگ وقتي كه كوچك ترين كوتاهي در وظيفه خود مي بيند، به تن مي گويد: اين سر را توي اين تنور ببر تا حرارت آن را احساس ‍ كني و ديگر در كار يتيمان و بيوه زنان كوتاهي نكني! [1] .