امام حسين عليه السلام وقتي كه مي آمد به طرف كربلا، اشعاري را با خودش ‍ مي خواند كه نقل شده پدر بزرگوارشان هم همين اشعار را گاهي مي خواندند، آن اشعار اين است:



فان تكن الدنيا تعد نفيسه

فدار ثواب الله اعلي و انبل



و ان تكن الاموال للترك جمعها

فما بال متروك به المرء يبخل



وان تكن الا بدان للموت انشأت

فقتل امرء بالسيف في الله اجمل



اگر چه دنيا زيبا و دوست داشتني است، دنيا آدم را به طرف خودش ‍مي كشد، اما خانه پاداش الهي، خانه آخرت، خيلي از دنيا زيباتر است، خيلي از دنيا بالاتر و عالي تر است.

اگر مال دنيا را آخر كار بايد گذاشت و رفت، پس چرا انسان آن را در راه خدا انفاق نكند.

و اگر اين بدنهاي ما ساخته شده است كه آخر كار بميرد، پس چرا در راه خدا با شمشير قطعه قطعه نشود؟ [1] .