(امام حسين عليه السلام) هنگامي كه داشت به طرف كربلا مي آمد، جمله اي در جواب فرزدق، شاعر معروف در همين زمينه دارد كه جالب است.

بعد از آنكه فرزدق وضع عراق را وخيم تعريف مي كند، امام مي فرمايد: ان نزل القضاء بما نحب فنحمد الله علي و هو المستعان علي اداء الشكر، و ان حال القضاء دون الرجاء فلم يتعد (فلم يبعد) من كان الحق بيته و التقوي سريرته. [1] يعني اگر جريان قضا و قدر، موافق آرزوي ما در آمد، خدا را سپاس مي گوئيم و از او براي اداي شكر كمك مي خواهيم. و اگر بر عكس، بر خلاف آنچه ما آرزو مي كنيم جريان يافت، باز هم آنكه قصد و هدفي جز حق و حقيقت ندارد و سرشتش، سرشت تقوا است، از هر غرض ‍ مرضي پاك است، زيان نكرده (و يا دور نشده) است. پس به هر حال چه پيش آيد خير است و شر نيست.

و احمده علي السراء الضراء من او را سپاس مي گويم، هم براي روزهاي راحتي و آساني، و هم براي روزهاي سختي، مي خواهد بفرمايد: من روزهاي راحتي و خوشي در عمر خود ديده ام، مانند روزهايي كه در كودكي روي زانوي پيامبر مي نشستم، روي دوش پيامبر سوار مي شدم، اوقاتي بر من گذشته است كه عزيزترين كودكان عالم اسلام بودم. خدا را بر آن روزها، سپاس مي گويم، بر سختي هاي امروز هم سپاس مي گويم، من آنچه پيش ‍ آمده براي خود بد نمي دانم، خير مي دانم. خدايا! ما تو را سپاس مي گوييم، كه نبوت را در خاندان ما قرار دادي. خدايا! تو را سپاس مي گوييم كه ما را با بصيرت در دين قرار داري، فقيه در دين كردي. يعني توفيق دادي كه دين را از روي عمق درك كنيم، روح و باطنش را بفهميم، زير و روي دين را آن جوري كه بايد بفهميم، بفهميم.