جهت تقدس نهضت حسيني اين است كه در آن يك رشد و بينش نيرومند وجود دارد. يعني اين قيام و حماسه از آن جهت مقدس است كه قيام كننده چيزي را مي بيند كه ديگران نمي بينند، همان مثل معروف؛ آنچه را كه ديگران در آينه نمي بينند او در خشت خام مي بيند. اثر كار خودش را مي بيند، منطقي دارد مافوق منطق افراد عادي، مافوق منطق كه در اجتماع هستند. ابن عباس، ابن حنفيه، ابن عمر و عده زيادي در كمال خلوص نيت، حسين بن علي را از رفتن به كربلا نهي مي كردند، آنها روي منطق خودشان حق داشتند، ولي حسين چيزي را مي ديد كه آنها نمي ديدند، نه آنها به اندازه حسين بن علي خطر را احساس مي كردند و نه مي توانستند بفهمند كه چنين قيامي در آينده چه آثار بزرگي دارد. اما او به طور واضح مي ديد. چندين بار گفت: به خدا قسم اينها مرا خواهند كشت، و به خدا قسم، كه با كشته شدن من اوضاع اينها زير و رو خواهد شد. اين بينش قوي اوست. [1] .