حسين بن علي عليه السلام در منطق قرآن، هم مهاجر است و هم مجاهد. او خانه و شهر و ديار خودش را رها كرده و پشت سر گذاشته است، همچنانكه موسي بن عمران مهاجر بود موسي بن عمران هم شهر و ديارش را كه مصر بود، پشت سر گذاشت، تا به دين رسيد. ابراهيم مهاجر بود اني ذاهب الي ربي [1] شهر و ديار و وطن خودش بابل را رها كرد و رفت.

حسين بن علي عليه السلام امتيازي كه دارد اين است كه هم مهاجر است و هم مجاهد، مهاجرين صدر اسلام، در ابتدا كه مهاجر بودند، هنوز مجاهد نبودند و دستور جهاد براي آنها نرسيده بود. آنها فقط مهاجر بودند. بعدها كه دستور جهاد رسيد، اين مهاجرين تبديل به مجاهدين هم شدند.

اما كسي كه از روز اول هم مهاجر بود و هم مجاهد، وجود مقدس حسين بن علي عليه السلام بود فقد وقع اجره علي الله [2]

پيغمبر اكرم صلي الله عليه وآله در عالم رؤيا به او فرموده بود: حسينم! مرتبه و درجه اي هست كه تو به آن مرحله و درجه نخواهي رسيد مگر از پلكان شهادت بالا بروي، [3] در حدود بيست و چهار روز، عملا حسين بن علي عليه السلام در حال مهاجرت بود، از آن روزي كه از مكه حركت كرده، روز هشتم ماه ذي الحجه تا روزي كه به سرزمين كربلا رسيد و آنجا باراندازش و خرگاه خودش را در آنجا فرود آورد.