بسياري از مردم ما صرفا بر مظلومين ابا عبدالله و بي جرمي و بي دخالتي آن حضرت مي گريند، و تأسفشان از اين است كه امام حسين مانند كودكي كه قرباني هوس يك جاه طلب مي شود نفله شد و خونش هدر رفت. در صورتي كه اگر اين چنين باشد آن حضرت مظلوم و بي تقصير هست، همچنانكه همه قربانيان آنگونه جنايات مظلوم و بي تقصيرند، ولي ديگر شهيد نيست تا چه رسد كه سيدالشهداء باشد.

امام حسين صرفا يك قرباني هوس هاي جاه طلبانه ديگران نيست. شك ندارد كه از آن جهت كه اين فاجعه به كشندگان او انتساب دارد، جنايت است، هوس است، ايستادگي آگاهانه و مقاومت هوشيارانه در راه هدف مقدس است. از او بيعت و امضا و تسليم مي خواستند و او با توجه به همه عواقب زير بار نرفت، به علاوه او سخت معترض بود و سكوت در آن شرائط را گناهي عظيم تلقي مي كرد. تاريخ آن حضرت، مخصوصا آن حضرت گواه روشن اين مطلب است.

پس شهادت، قداست خود را از اينجا كسب مي كند كه فداكردن آگاهانه تمام هستي خود است در راه هدف مقدس. [1] .