در يكي از خطبه هاي بين راه، بعد از اينكه اوضاع را تشريح مي كند، مي فرمايد: اني لا اري الموت الا سعاده والحياه مع الظالمين الا برما. [1] ايها الناس! در چنين شرايطي، در چنين اوضاعي و احوالي من مردن را جز سعادت نمي بينم. (بعضي نسخه ها شهادت نوشته اند و بعضي سعاده) من مردن را شهادت در راه حق مي بينم.

يعني اگر كسي در راه امر به معروف و نهي از منكر كشته شود، شهيد شده است.

(معناي من مردن را سعادت مي بينم نيز همين است. ) والحياه مع الظالمين الا برما؛ من زندگي كردن با ستمگران را مايه ملامت مي بينم؛ روح من روحي نيست كه با ستمگر سازش كند.