از جواد محدثي، كه در مجله ي بشارت، سال دوم، شماره ي چهارم (نشريه ي قرآني ويژه ي جوانان) از ص 15-12 چاپ شده است.

مؤلف نخست با ذكر روايتي از امام صادق عليه السلام كه سوره ي فجر را سوره ي امام حسين عليه السلام ناميده است، با طرح اين دو پرسش: چرا سوره ي فجر، سوره ي حسين بن علي عليه السلام است؟

مگر در سوره ي فجر، چه موضوعي مطرح است كه با سيدالشهدا تناسب دارد؟ در مقام ارائه ي پاسخ برآمده، پس از بيان اجمالي محتواي اين سوره و فساد و تباهي قوم عاد، ثمود و فرعونيان و نيز لجاجت آنان در برابر دعوت پيامبران الهي، كه براي نجات ايشان مبعوث شده بودند، به سرنوشت شوم آنان اشاره كرده است. آن گاه تلاش بني اميه را براي نابودي دين خدا با كوشش اقوام ياد شده، همانند دانسته، آورده است كه وقتي طغيان امويان نيز به اوج خود رسيد، موجي از خون، از كربلا به راه افتاد و سلطه ي آنان را همانند اقوام ياد شده از ميان برد.

نگارنده نهضت حسيني و خون شهيدان كربلا را فجري دانسته است كه سبب شكافته شدن ديوار ظلمت ستم امويان شد و در واقع، امام حسين عليه السلام با عاشوراي خويش، فجري از ايمان، عقيده و حريت را در اين تاريكي ظلم، پديد آورد و نيز «نفس مطمئنه حسين عليه السلام»در اين فجر عاشورا به ملكوت خدا و بهشت برين پرگشود.

نويسنده، جمله هاي پاياني مقاله را به سخنان آيت الله طالقاني اختصاص داده است كه: «گويا ائمه ي معصومين عليهم السلام از اين جهت، اين سوره را سوره ي حسين عليه السلام ناميده اند كه قيام و شهادت آن حضرت، در آن تاريكي طغيان، مانند طلوع فجر، از نو منشأ حيات و حركت گرديد. خون پاك او و يارانش به زمين ريخت و نفوس مطمئنه ي آنها با فرمان «ارجعي» و با خشنودي به سوي پروردگار شتافت».