از نظر اسلام، ارزش و اعتبار هر عملي، بر قصد و نيت صاحب آن عمل استوار است: «انما الأعمال بالنيات». [1] .

در طول تاريخ، قيام ها و هجرت هاي متعددي از سوي افراد مختلفي رخ داده است؛ اما قيام امام حسين عليه السلام با گذشت قرن ها به صورت قيامي جاودانه و مونه مطرح است. ريشه ي اين جاودانگي، همان خلوص نيت امام حسين عليه السلام است:

(و من يخرج من بيته مهاجرا الي الله و رسوله ثم يدركه الموت فقد وقع أجره علي الله و كان الله غفورا رحيما). [2] .

و هر كس (به قصد) مهاجرت در راه خدا و پيامبر او، از خانه اش به درآيد، سپس مرگش در رسد، پاداش او قطعا بر خدا است و خدا آمرزنده و مهربان است.

آري، چون امام حسين عليه السلام اين نهضت را بر اساس يك تكليف الهي انجام داد، پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله در عالم رؤيا به ايشان فرمود: «يا حسين اخرج الي العراق فان الله شاء أن يراك قتيلا» [3] و هدفي جز خدا و سرافرازي دين او نداشت.

از اين رو، عملش از دست برد افراد ناپاك و گذشت زمان در امان ماند:

(و من عمل صالحا من ذكر أو أنثي و هو مؤمن فلنحيينه حياة طيبة و لنجزينهم أجرهم بأحسن ما كانوا يعلمون). [4] .

هر كس، از مرد يا زن، كار شايسته كند مؤمن باشد، قطعا او با زندگي پاكيزه اي، حيات (حقيقي) بخشيم و مسلما به آنان بهتر از آن چه انجام مي دادند، پاداش خواهيم داد.