در اسلام، به همان اندازه كه از فساد، انتقاد و با آن مقابله شده است، به اصلاح سفارش و تأكيد شده است. قرآن، تنها ايمان و تقواي دروني را كافي نمي داند، بلكه حركت در راه او و تلاش براي هدايت جامعه را نيز ضروري مي شمارد. [1] قرآن كريم، بهترين امت بودن را به انجام دادن امر به معروف و نهي از منكر مشروط كرده است:

(كنتم خير أمة أخرجت للناس تأمرون بالمعروف و تنهون عن المنكر). [2] .

امر به معروف و نهي از منكر وظيفه ي تمام انبيا در طول تاريخ بوده است. [3] .

امام حسين عليه السلام درباره ي علت قيام خود مي فرمايد:

مگر نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و از باطل جلوگيري نمي گردد! من بنا دارم (هر چند با ريخته شدن خونم باشد) امر به معروف و نهي از منكر كنم. در جمله اي ديگر، آن حضرت، به برادرش محمد بن حنفيه مي فرمايد:

من براي فساد، طغيان و ظلم قيام نكردم، بلكه تنها براي اصلاح امت جدم قيام كردم. مي خواهم امر به معروف و نهي از منكر و به روش پيامبر و علي عليه السلام عمل كنم. [4] .