اهل تفسير در آيه ي مباركه ي: «ما اصابكم من مصيبة فبما كسبت ايديكم» [1] اختلاف كرده اند. بعضي گفته اند: عام است، و بعضي گفته اند: خاص به غير معصومين است، و بعضي گفته اند كه: مراد به مصيبت در اين آيه، عقوبات حدود است.

و از جواب حضرت سجاد (ع) ظاهر مي شود كه مصايب ائمه ي معصومين (ع) از جهت افعال و اعمال نيست، بلكه ابتلاي ايشان از جهت ظهور كمالات و مراتب صبر و رضاي به تقدير است.

و در «قرب الاسناد» حميري در تفسير آيه، سؤال شده از جناب صادق (ع) كه «ما أصاب من مصيبة فبما كسبت أيديكم»، آنچه از مصيبات به اميرالمؤمنين (ع) و اهل بيت رسيد از اين قبيل بوده؟ فرمود كه: رسول خدا روزي هفتاد مرتبه استغفار مي كرد بدون گناهي.

و در تفسير قمي به سند صحيح معتبري روايت شده كه منهال بن عمرو ملاقات كرد حضرت سجاد (ع) را و پرسش حال كرد. جواب فرمود كه: ما مانند اسراي بني اسرائيل است در گرفتاري به فرعون و كشتن پسرهاي ايشان و زنده داشتن زنان. و تمام افتخار عرب به محمد (ص) بود، و از براي اهل بيت او حقي نشناختند.

و مكالمات حضرت را با منهال، سيد محدث جزائري به وجه مبسوطي در كتاب انوار نعمانيه ايراد نموده، هر كه خواهد مراجعه نمايد. [2] .