چون جان سپرد پيغمبر، فرود آمد جبرئيل و با او بودند فرشتگان و پري، آناني كه بودند، فرود مي آمدند در «شب اندازه» و گفت: پس گشوده شد چشم اميرالمؤمنين (ع) و ديد ايشان


را از آخر آسمانها تا زمين، و مي شستند پيغمبر را با «امير» و درود بر وي مي فرستادند و گودي كندند براي او، سوگند به خدا نكند از براي پيغمبر جز ايشان، تا آن كه نهاده شد در گور خود. فرود آمدند با آن كه فرود آمد در گور، پس نهادند او را و سخن گفت و گشوده شد گوش اميرالمؤمنين (ع) و شنيد كه سفارش مي كند پيغمبر فرشتگان را، پس گريست و شنيد آنان را كه گويند: كوتاهي نكنيم توانايي را، و جز او ياريي نداريم پس از تو، جز آن كه علي به چشم نبيند ما را، پس از اين باز گفت: پس چون اميرالمؤمنين (ع) جان در داد، ديدند حسن (ع) و حسين (ع) مانند آنچه را امير ديد، و ديدند پيغمبر را كه نيز ياري كند فرشتگان را مانند آنچه با پيغبر كرد امير؛ تا آن كه حسن (ع) جان داد، حسين (ع) ديد مانند آن را از فرود آمدن فرشته و ديد كه پيغمبر و علي ياري مي كنند فرشتگان را؛ تا آن كه حسين كشته شد، ديد علي پسر او فرود آمدن فرشته را و ديد پيغمبر (ص) و علي (ع) و حسن (ع) را كه ياري مي نمايند فرشتگان را در خاك سپردن حسين (ع)؛ و به همين روش بود كار خاك سپردن هر پيشوايي كه گذشتگان از پيشوايان با فرشتگان همراهي و ياري در خاك سپردن او مي كردند؛ و چنين خواهد بود تا سپس از ما.