ايثار عاطفه اي است اخلاقي، انساني و اسلامي كه در حادثه كربلا به اوج خود رسيد. از خودگذشتگي ابوالفضل العباس عليه السلام در ننوشيدن آب تجسمي از ايثار بود. وي پس از دفع مزاحمان به شريعه فرات رسيد هنگامي كه مشك را از آب پر كرد با اين كه خود نيز تشنه بود به ياد تشنگي مولايش از نوشيدن آب منصرف شد. آن را ريخت و آنچه بر دلش گذشت، بر زبان جاري كرد (رجز خواند) و چنين گفت «عباس! حسين عليه السلام در خيمه تشنه است و تو مي خواهي آب گوارا بنوشي! به خدا قسم... رسم برادري، رسم امام داشتن، رسم وفاداري چنين نيست؟ ابوالفضل مظهر وفا بود. نمونه ديگر عمربن قروي انصاري بود كه خود را به هنگام نماز در برابر پيكانهاي كفار سپر ابا عبدالله عليه السلام قرار داد و از پا درآمد... وي در عين حال ترديد داشت كه وظيفه اش را انجام داده و به عهدش وفا كرده است.» [1] .