صاحب كتاب «مدارك الاحكام» مي نويسد: در زمان حضرت صادق (ع) زن زاينه اي بود، بچه هايي كه از زنا بدنيا مي آورد در تنور مي انداخت و مي سوزانيد. وقتي كه مرد، پس از غسل و كفن او را به خاك سپردند، اما زمين جنازه اش را بيرون انداخت.جاي ديگر او را دفن كردند باز زمين او را نپذيرفت تا سه مرتبه، آنگاه مادرش به امام صادق (ع) متمسك شد: اي پسر پيغمبر به فريادم برس.

فرمود: كارش چه بود؟ عرض كردند زنا و سوزاندن بچه هاي حرامزاده. فرمود: هيچ مخلوقي حق ندارد مخلوقي را بسوزاند، سوزاندن به آتش مخصوص خالق است عرض كرد حالا چه كنم؟ فرمود: مقداري از تربت حسين (ع) با او در قبر بگذاريد. تربت حسين (ع) امان است. همراهش گذاشتند زمين او را پذيرفت.

در توقيع مبارك حضرت حجة بن الحسن (عج) نيز اذن داده شده است. يكي از شيعيان به حضرت (در زمان غيبت صغري توسط نايب خاص حضرت) مي نويسد: آيا جايز است ما تربت حسين (ع) را با ميت در قبر بگذاريم، يا با تربت حسين روي كفن بنويسيم؟

حضرت در پاسخ مرقوم مي فرمايند: هر دو كار پسنديده است. البته بايد رعايت احترام تربت بشود. مهر يا تربت، مقابل يا زير صورت ميت باشد، بلكه به بركت خاك قبر حسين (ع) قبر ميت محل امني از هر بلا و آفت و عذابي گردد. [1] .