يكي ديگر از بركات فردي سيدالشهدا (ع) كه از ارزش معنوي بسياري برخوردار است، اين است كه نه امام معصوم (ع) بعد از او از فرزندان گرامي آن حضرت مي باشند، و نسل امامان به بركت وجود او ادامه يافت. چنانكه از امام باقر و امام صادق (ع) روايت شده است كه فرمودند: «خداوند عوض قتل امام حسين (ع) چهار ويژگي به آن حضرت عطا فرموده است: اول - امامت را در ذريه او قرار داده است، دوم - شفا را در تربت آن جناب قرار داده، سوم - كنار و زير قبه او دعا مستجاب مي باشد، چهارم - ايام زيارت كنندگان او از عمرشان حساب نمي شود». [1] .

از طرفي در روايات بر اين امر تصريح شده كه علي بن الحسين (ع) بعد از پدر به امامت رسيده است. چنانكه عبدالله بن عتبه روايت كرده: خدمت امام حسين (ع) بودم كه پسر كوچكترش «علي» وارد شد. (يعني حضرت سجاد (ع) كه از علي اكبر كوچكتر بوده است. و اين واقعه قبل از تولد علي اصغر مي باشد). تا آنجا كه مي گويد: عرض كردم: اگر آن امري كه از آن به خدا پناه مي برم اتفاق افتاد، به چه كسي رجوع كنيم؟ (يعني امام بعد از شما كيست؟) فرمود: به اين پسرم: علي، او امام و پدر امامان است...» [2] .

روايت در اين زمينه زيادتر از آن است كه در اين مختصر بدانها پرداخته شود، ضمن اينكه ادامه امامت از ذريه امام حسين (ع) به خاطر مشهور بودن آن، نيازي به استدلال روايي بيشتر از آنچه ذكر شده، ندارد.

باري، استمرار خط مستقيم و هدايتگر امامت به بركت وجود مقدس سيدالشهدا (ع) است، و اين از بزرگترين بركتهاي فردي و معنوي آن حضرت است.



او شفيع است اين جهان و آن جهان

اين جهان در دين و آنجا در جنان