فقيه زاهد، مرحوم شيخ جواد بن شيخ مشكور، كه از اجله ي علما و فقهاي نجف اشرف و مرجع تقليد جمعي از شيعيان عراق و از ائمه ي جماعت صحن مطهر بوده است و در سال 1337 در حدود نود سالگي وفات نمود و در جوار پدرش، در يكي از حجره هاي صحن مطهر مدفون گرديد، نقل فرمود:

در شب 26 ماه صفر 1336 در نجف اشرف، در خواب حضرت عزرائيل ملك الموت عليه السلام را ديدم. پس از سلام پرسيدم: از كجا مي آيي؟ فرمود: از شيراز مي آيم و روح ميرزا ابراهيم محلاتي را قبض كردم.

گفتم: روح او در برزخ در چه حال است؟ فرمود: در بهترين حالات و در بهترين باغهاي عالم برزخ است و خداوند هزار ملك را براي او موكل كرده است كه فرمان او را مي برند!

گفتم: براي چه عملي، به چنين مقامي رسيده است؟ آيا براي مقام علمي و تدريس و تربيت شاگردان؟ فرمود: نه. گفتم: آيا براي نماز جماعت و رساندن احكام دين به مردم؟ فرمود: نه. گفتم: براي چه عملي؟ فرمود: براي زيارت عاشورا!

مرحوم ميرزاي محلاتي سي سال آخر عمرش، زيارت عاشورا را ترك نكرد و هر روزي كه بيماري يا مشكلي داشت و نمي توانست آن را بخواند، نايب مي گرفت.


چون شيخ از خواب بيدار مي شود، فرداي آن روز، به منزل آية الله ميرزا محمد تقي شيرازي مي رود و خواب خود را براي ايشان نقل مي كند.

مرحوم ميرزا محمد تقي گريه مي كند و چون از ايشان سبب گريه را مي پرسند، مي فرمايد: ميرزاي محلاتي از دنيا رفت و استوانه ي فقه بود! به ايشان گفتند: شيخ خواب ديده است و واقعيت آن معلوم نيست. ميرزا فرمود: بلي خواب است، اما خواب شيخ مشكور است نه خواب افراد عادي!

فرداي آن روز، تلگراف فوت ميرزاي محلاتي از شيراز به نجف مي رسد و تصديق رؤياي شيخ مشكور آشكار مي گردد. [1] .