مرحوم آية الله شيخ علي اكبر نهاوندي نقل مي كنند كه سيد جليل، سيد احمد اصفهاني معروف به خوشنويس اين قضيه را برايم نوشته است:

در روز جمعه در مسجد سهله، در حجره اي نشسته بودم، ناگاه سيد بزرگوار و معممي وارد شد و به آنچه در زاويه ي حجره بود (يك فرش و تعدادي كتاب و ظرف) نظر كرد و فرمود: اينها حاجت دنياي تو را كفايت مي كند، تو هر روز صبح به نيابت امام زمان عليه السلام زيارت عاشورا بخوان، و به قدر كفايت، معيشت هر ماه خود را از من بگير كه اصلا به احدي محتاج نباشي! و سپس قدري پول به من داد و فرمود: «اين براي يك ماه تو كفايت مي كند» و به طرف در مسجد رفتند.

من به زمين چسبيده بودم و زبانم بند آمده بود و هر چه خواستم سخن بگويم يا برخيزم، نتوانستم! تا اينكه آن سيد خارج شد. همين كه بيرون رفت، گويا قيودي از آهن كه بر من بود، باز شد، پس برخاستم و از مسجد خارج شدم و هر چه جستجو كردم، اثري از آن آقا نيافتم. [1] .