محدث خبير، سيد نعمت الله جزائري قدس سره در شرح حال خويش مي نويسد:

«... از كاظمين عليه السلام به كربلا رفتيم... از طرف پايين پاي امام حسين عليه السلام قدري خاك برداشتم... آن را به چشم خود كشيدم. از آن روز چشمم قوت گرفت و قدرت بر مطالعه پيدا كرد، بلكه از اولش هم بهتر شد... تا حال هر گاه چشمم ناراحتي پيدا كند، قدري از آن خاك برمي دارم و به جاي سرمه به چشم مي كشم و اين دواي من است». [1] .

ايشان در جاي ديگر مي نويسد: «مدتي پيش چشمانم ضعيف شده بود، و براي زيارت عرفه زير گنبد و بارگاه حضرت سيدالشهداء عليه السلام بودم. عده اي از زائران بيرون رفتند و خادمان حرم مطهر مشغول جارو زدن شده بودند. گرد و غبار بلند شد، به گونه اي كه مردمي كه آنجا بودند يكديگر را نمي ديدند! من و گروهي ديگر چشمان


خود را باز كرديم تا گرد و غبار داخل ديدگان ما رفت و هنوز از حرم بيرون نرفته بودم كه هر دو چشمم روشن شد! و از آن زمان تاكنون چشمانم را معالجه نكرده ام مگر به سرمه كشيدن از تربت مطهر حضرت سيدالشهداء عليه السلام. [2] .