روز تاسوعايي يكي از هيئت هاي اصفهاني به محل جلفاي اصفهان، كه ارمني ها منزل دارند، مي روند. يكي از عزادارها در كنار ديوار مشغول عزاداري و گريه و توسل به حضرت اباالفضل عليه السلام بود».

ناگاه مي بيند در خانه اي باز شد و يك مرد ارمني بيرون آمد. او كه از وضع عزاداري و گريه ي مردم تعجب كرده بود، گفت:

چه خبر است؟! آن مرد عزادار گفت: «امروز متعلق به باب الحوائج حضرت اباالفضل عليه السلام است.»

مرد ارمني مي گويد: من بچه پسري دارم، كه دستهاي او فلج است. مرا راهنمايي كن كه از حضرت اباالفضل عليه السلام شفاي او را بگيرم! آن مرد مي گويد: امروز روز حضرت اباالفضل عليه السلام است، برو بچه ات را بياور و دستهايش را به پرچم آن بزرگوار بمال! مرد ارمني با عجله و با حال گريه دستهاي بچه را به علم مي مالد و توسل پيدا مي كند و منقلب مي شود. سپس نعره مي زند و غش مي كند! مردم منقلب مي شوند و مي گويند: چه شده است؟ آن شخص عزادار مي گويد: به مردم گفتم: كاري به او نداشته باشيد. سپس او را به حال آورديم و سؤال كرديم: چه شده است؟ گفت: مگر نمي بينيد بچه ام دستهايش را بالا و پايين مي آورد و شفا پيدا كرده است؟! [1] .