حجة الاسلام والمسلمين آقاي سيد محمدرضا ابطحي اصفهاني فرمودند:

روزي وارد اصفهان شدم. نزديك غروب بود و هنوز نماز نخوانده بودم. مي خواستم تا قضا نشده، نماز را بخوانم كه يك دفعه درب منزل زده شد. پدرم مرحوم آيت الله سيد مرتضي ابطحي «ره» پشت در رفتند و طولي نكشيد كه برگشتند و فرمودند: بياييد، اين شخص يهودي راجع به توسل به قمر بني هاشم عليه السلام سؤالي دارد!

سپس گفتند: وي مي گويد: فرزند من مريض شده بود و تمام دكترها جوابش كردند، يعني از معالجه اش عاجز ماندند. آخرين دفعه كه از نزد دكتر برمي گشتم، به سقاخانه اي كه در بين راه بود، رسيدم و جمعي را ديدم كه مقابل سقاخانه مشغول گريه، و متوسل به حضرت عباس عليه السلام شده اند.

من هم بامشاهده ي اين صحنه بدون اختيار عرض كردم: يا اباالفضل مسلمانها، اگر شما تا صبح اين مريضم را شفا دادي، يك گوسفند تقديم آستانه ي شما خواهم كرد.

حالا فرزندم خوب شده است و سؤال من اين است كه گوسفند را خودم بكشم، يا آن را زنده به دست مسلمانها بدهم و ديگر خودشان هر چه مي خواهند انجام دهند؟ زيرا اگر خودم انجام بدهم مسلمانها نمي خورند و اگر زنده به آنها بدهم، خودم ذبح نكرده ام؟ [1] .