حضرت آية الله شيخ عبدالحسين دستغيب، از حاج شيخ محمد شفيع جمي نقل كرده اند كه او فرمود:

سالي در عيد غدير، به نجف اشرف مشرف شدم و پس از زيارت به سمت شهر خود - جم - مراجعت كردم و ايام عاشورا در حسينيه، مجلس عزاداري حضرت سيدالشهداء عليه السلام نمودم.

بالاخره در روز عاشورا سخت مشتاق زيارت آن بزرگوار شدم و از آن حضرت، در رسيدن به اين آرزو استمداد نمودم. زيرا از حيث اسباب، عادتا محال به نظر مي آمد. همان شب در عالم رؤيا جمال مبارك حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام و حضرت سيدالشهداء عليه السلام را زيارت كردم، حضرت امير عليه السلام به فرزند خود فرمودند: چرا حواله ي محمد شفيع را نمي دهي؟!

حضرت سيدالشهداء عليه السلام فرمودند: همراه خود آورده ام! پس ورقه اي به من مرحمت فرمودند كه در آن دو سطر، به خاط نور نوشته شده بود و از هر دو طرف هم مساوي بود! چون نظر كردم، ديدم دو شعر است كه نوشته شده است و با اينكه اهل شعر نبودم، با يك نظر هر دو بيت در خاطرم ماند:



از مخلصان درگه آن شاه لو كشف

اسمش محمد است و شفيع از ره شرف



توفيق شد رفيق، رود سوي كربلا

با آنكه اندكي است كه برگشته از نجف



مرحوم حاج محمد شفيع فرمودند: چون بيدار شدم با كمال بهجت و يقين به روا شدن حاجت، منتظر بودم. بحمدالله در همان روز وسائل حركت مهيا شد و به سمت كربلا


حركت كردم و به آن آستان قدس مشرف شدم! [1] .