«لوطي عظيم» به حرم مطهر حضرت ابوالفضل عليه السلام رفت و پنجه ي طلا را از ضريح دزديد و عرض كرد: «يا اباالفضل، تو با فتوتي و دست و دل باز هستي! از تو نمي ترسم.»

پنجه ي طلا را مي خواست در بازار كربلا بفروشد، ولي ترسيد او را دستگير كنند، بنابراين برگشت و متحير ماند كه چه كند؟ بار دوم به بازار آمد، باز جرأت فروش پنجه را پيدا نكرد. بار سوم كه به بازار رفت، مردي به او گفت: دنبال چه مي گردي؟ «لوطي» جوابي نداد و داستان را مخفي و پوشيده نگه داشت. دوباره آن مرد گفت: دنبال چه مي گردي؟ باز جوابي نداد.

آن مرد او را به مغازه ي خود دعوت كرد، و به او ناهار داد و از او پذيرايي كرد و بعد چنين گفت: «پنجه را به من بده! به من گفته اند كه هر قدر پول لازم داري به تو بدهم!» و بعد در صندوقها را باز كرد و مبلغ زيادي پول، در اختيار لوطي عظيم گذاشت.


لوطي عظيم گفت: «چه خوب است كه آدم با اهل فتوت و با جوانمرد سر و كار داشته باشد!

سپس از كرده هاي خود پشيمان و نادم شد و توبه كرد. [1] .