حضرت حجة الاسلام و المسلمين حاج شيخ احمد كافي قدس سره فرمود:

يكي از منبري هاي مهم تهران مرحوم حاج شيخ علي اكبر ترك بود و خيلي منبري خوبي بود او دو خوبي داشت: يكي اينكه آدم رشيدي بود و دوم اينكه آدم متديني بود. حاج شيخ علي اكبر تبريزي در سالي كه من در نجف بودم، در ايام فاطميه به عراق آمد. او در ايام فاطميه ي اول در كربلا، و در ايام فاطميه دوم در نجف منبر مي رفت. من اين قضيه را از خود ايشان شنيدم.

مرحوم حاج شيخ علي اكبر تبريزي مي گفت: من در زماني كه جوان بودم، در تبريز منبر مي رفتم. در ماه رمضان تا شب بيست و هفتم، پيش نيامد كه شبي نامي از آقا امام


حسن عليه السلام ببرم. غرضي هم نداشتم! زمينه ي حرف جور نشده بود.

ايشان گفت: در شب بيست و هفتم ماه رمضان به خانه رفتم و خوابيدم و در عالم رؤيا به محضر مقدس حضرت فاطمه عليهاالسلام شرفياب شدم وقتي كه سلام كردم حضرت با ناراحتي جواب فرمودند!

من گفتم: بي بي جان! من از آن نوكرهاي بي ادب نيستم، خيال نمي كنم اسائه ي ادبي از من سر زده باشد كه شما از من ناراحت شده باشيد. چرا اين طور جواب مرا مي دهيد؟!

حضرت فرمودند: حاج شيخ! مگر حسن پسر من نيست؟

فهميدم كه اشكال كار از كجاست! مي فرمايند: چرا يادي از حسنم نمي كني؟ حسنم غريب است، حسنم مظلوم است. [1] .