اين قضيه در وقايع الايام مرحوم خياباني قدس سره در بخش مربوط به محرم الحرام به قلم يكي از شاهدان عيني آن، به نام سيد حسين آقا از طلاب مدرسه ي ملا ابراهيم اردبيل، نگاشته شده است:

روز هشتم شوال از سنه ي 1341 طرف عصر در بلده ي اردبيل، در مدرسه ي ملا ابراهيم نشسته بودم و ناگهان ديدم كه اهل شهر با اضطراب از هر طرف مي دوند. گفتم: چه چيزي واقع شده است؟! گفتند: حضرت ابوالفضل عليه السلام به شخصي غضب كرده اند! وقتي ماجرا را تحقيق كردم، چنين گفتند:

درشهر مالگيري است و مركبهاي مردم را به زور مي گيرند، دو نفر پليس به حكم


نظميه، به خانه ضعيفه اي رفته اند، كه پنج، شش صغير داشته و معاش آنها منحصر به يك اسب بوده است. اسب را از طويله بيرون كشيده اند تا ببرند، ضعيفه آمده و با كمال عجز التجا نموده و حضرت ابوالفضل عليه السلام را شفيع آورده است، و پليس ها دست از اسب او كشيده و خارج شده اند. در اين حال پليس خبيثي به نام احمد از راه رسيده است و به اين دو نفر گفته است كه اينجا چه كار مي كنيد؟ گفتند: در اين خانه اسبي هست و ما خواستيم آن را بياوريم، ولي ضعيفه حضرت ابوالفضل عليه السلام را شفيع آورد و ما دست كشيديم.

احمد به آن دو نفر تغير كرده، داخل خانه ي ضعيفه شده و اسب را بيرون آورده است. ضعيفه باز آمده و عجز و التجا نموده، ولي آن شقي قبول نكرده است، بالاخره حضرت ابوالفضل عليه السلام را شفيع آورده و آن خبيث گفته است: «حضرت ابوالفضل عليه السلام مردي بود كه در سابق مرده و درگذشته است! اگر مي تواند، بيايد اسب را از من بگيرد و به تو بدهد!»

ضعيفه گفته است: يا اباالفضل عليه السلام، خودت مي داني كه اين پليس چه مي گويد، ديگر چاره از دست من رفته است خودت حكم كن! در اين حال، پسر مجيد خان - همسايه ي آن ضعيفه - آمده است و چهار قران به احمد پليس داده و گفته است: از اسب دست بكش؛ ولي احمد قبول نكرده است و اسب را از خانه بيرون آورده و تقريبا بيست قدم پيش رفته است مجيد خان خودش با پليس مصادف شده و چهار قران اضافه كرده و هشت قران داده است. ولي آن خبيث باز قبول نكرده و به يكي از آن دو پليس گفته است: بيا سوار شو و اسب را ببر.

وقتي آن شخص خواست سوار شود ناگهان، احمد به او گفت: چرا من اين طور شدم؟! سپس عطسه نمود و دو مرتبه سرفه كرد و في الفور روي او سياه شد و بر روي زمين


افتاد و به درك واصل گرديد. وقتي آن دو پليس حال را بدين منوال ديدند، فرار كردند و به نظميه خبر دادند. نظميه حكم كرد قضيه را پنهان كنيد و مخفيانه او را غسل دهيد و دفن نماييد!

پليسها آمدند و خلق را، كه براي تماشا ازدحام كرده بودند، كنار زدند و نعش آن خبيث را به خانه ي خود بردند تا غسل دهند. رئيس قزاق ها مطلع شد و حكم كرد كه برويد جنازه ي او را بگيريد و بگذاريد مردم ببينند و تماشا كنند. قزاقها آمدند و درمقابل [مقبره ي] شيخ [صفي الدين اردبيلي] با پليسها برخورد كردند و پليسها مي خواستند جنازه را در مقبره ي شيخ صفي دفن كنند! قزاقها مانع شدند و نعش او را گرفتند و كفنش را پاره كردند تا مردم نگاه كنند.

آقا سيد حسين آقا گويد: بنده و آقا سيد جواد و آقا سيد ابراهيم در مدرسه بوديم و مردم گفتند: نعش او را قزاقها آورده اند و ميدان عالي قاپو در مقابل مقبره ي شيخ انداخته اند كه مردم تماشا كنند. ما هم رفتيم كه جنازه را ببينيم. جمعيت زيادي در آنجا بود. با صعوبت و زحمت، خود را سر نعش آن خبيث رسانيديم، ديدم صورت نحس او سياه شده و به رنگ آلبالو بود و از كثرت تعفن و شدت رايحه كريهه ي آن خبيث، زياده از يك دقيقه نتوانستيم توقف بكنيم.

او مي گويد: بعضي از موثقين تجار گفتند كه، ديديم فك اسفل او عقب رفته و فك اعلا پايين آمده بود و دهنش مثل دهن سگ شده بود!

در مكتوب ديگر نوشته بودند: تمام مرد و زن و بزرگ و كوچك آمدند و تماشا كردند و جنازه را با سنگ مي زدند. جنازه تا عصر ماند، بعد به پايش ريسمان انداختند و در تمامي بازار و محلات گردانيدند، وقت غروب بدن نحس او را در صحرا بردند و در چاه انداختند و خاك ريختند.


تا حال كرامتي به اين آشكاري ظاهر نشده بود. از دوشنبه هشتم شوال تا امروز، هفت شبانه روز است كه بازار و دكان و كوچه ها چراغاني شده و شب و روز در بازار و محلات مجالس روضه خواني برپا است. [1] .